Quae similitudo in genere etiam humano apparet.
Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Prioris generis est docilitas, memoria; Quod iam a me expectare noli. Sed emolumenta communia esse dicuntur, recte autem facta et peccata non habentur communia. Duo Reges: constructio interrete.
Quod quidem iam fit etiam in Academia. Haec et tu ita posuisti, et verba vestra sunt. Quid autem habent admirationis, cum prope accesseris? Quis est tam dissimile homini. Primum in nostrane potestate est, quid meminerimus? Quamquam id quidem licebit iis existimare, qui legerint. Hoc loco discipulos quaerere videtur, ut, qui asoti esse velint, philosophi ante fiant. An est aliquid per se ipsum flagitiosum, etiamsi nulla comitetur infamia?
Quod si ita sit, cur opera philosophiae sit danda nescio. Sed quanta sit alias, nunc tantum possitne esse tanta. Progredientibus autem aetatibus sensim tardeve potius quasi nosmet ipsos cognoscimus. Quae cum dixisset, finem ille. Itaque his sapiens semper vacabit. Scisse enim te quis coarguere possit? Aeque enim contingit omnibus fidibus, ut incontentae sint. An hoc usque quaque, aliter in vita? Quare ad ea primum, si videtur; Quid turpius quam sapientis vitam ex insipientium sermone pendere?
Cuius quidem, quoniam Stoicus fuit, sententia condemnata mihi videtur esse inanitas ista verborum.
Qui bonum omne in virtute ponit, is potest dicere perfici beatam vitam perfectione virtutis; Quae contraria sunt his, malane? Quia dolori non voluptas contraria est, sed doloris privatio. Quo modo? In schola desinis. Ut necesse sit omnium rerum, quae natura vigeant, similem esse finem, non eundem.
Non quam nostram quidem, inquit Pomponius iocans; Suam denique cuique naturam esse ad vivendum ducem. Nec vero alia sunt quaerenda contra Carneadeam illam sententiam. Multa sunt dicta ab antiquis de contemnendis ac despiciendis rebus humanis;
Quod vestri non item.
Ita relinquet duas, de quibus etiam atque etiam consideret. Deprehensus omnem poenam contemnet. Stoici autem, quod finem bonorum in una virtute ponunt, similes sunt illorum; Quid igitur, inquit, eos responsuros putas? Quid de Platone aut de Democrito loquar? Cuius quidem, quoniam Stoicus fuit, sententia condemnata mihi videtur esse inanitas ista verborum. Nec mihi illud dixeris: Haec enim ipsa mihi sunt voluptati, et erant illa Torquatis. Oratio me istius philosophi non offendit;
Ut proverbia non nulla veriora sint quam vestra dogmata.
Si sapiens, ne tum quidem miser, cum ab Oroete, praetore Darei, in crucem actus est. Experiamur igitur, inquit, etsi habet haec Stoicorum ratio difficilius quiddam et obscurius. Bork Profectus in exilium Tubulus statim nec respondere ausus; Qua tu etiam inprudens utebare non numquam. Pauca mutat vel plura sane; Tu enim ista lenius, hic Stoicorum more nos vexat. Bork Quaero igitur, quo modo hae tantae commendationes a natura profectae subito a sapientia relictae sint. Nunc haec primum fortasse audientis servire debemus.
Aut haec tibi, Torquate, sunt vituperanda aut patrocinium voluptatis repudiandum. Quid, quod res alia tota est? Hoc est dicere: Non reprehenderem asotos, si non essent asoti. Conferam tecum, quam cuique verso rem subicias;
Explanetur igitur.
Sed quid minus probandum quam esse aliquem beatum nec satis beatum? Sin eam, quam Hieronymus, ne fecisset idem, ut voluptatem illam Aristippi in prima commendatione poneret. Quicquid porro animo cernimus, id omne oritur a sensibus; Nam quid possumus facere melius? Traditur, inquit, ab Epicuro ratio neglegendi doloris. Ergo opifex plus sibi proponet ad formarum quam civis excellens ad factorum pulchritudinem? Ut aliquid scire se gaudeant? Quid, quod homines infima fortuna, nulla spe rerum gerendarum, opifices denique delectantur historia? Sapiens autem semper beatus est et est aliquando in dolore; Id enim volumus, id contendimus, ut officii fructus sit ipsum officium.
Atqui haec patefactio quasi rerum opertarum, cum quid quidque sit aperitur, definitio est. Quae cum essent dicta, finem fecimus et ambulandi et disputandi. Expectoque quid ad id, quod quaerebam, respondeas. Gloriosa ostentatio in constituendo summo bono. Sin eam, quam Hieronymus, ne fecisset idem, ut voluptatem illam Aristippi in prima commendatione poneret. Nam aliquando posse recte fieri dicunt nulla expectata nec quaesita voluptate.
