Itaque mihi non satis videmini considerare quod iter sit naturae quaeque progressio.
Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Tamen a proposito, inquam, aberramus. Nam Metrodorum non puto ipsum professum, sed, cum appellaretur ab Epicuro, repudiare tantum beneficium noluisse; Illa videamus, quae a te de amicitia dicta sunt. Consequens enim est et post oritur, ut dixi. Eam stabilem appellas. Duo Reges: constructio interrete. Sic, et quidem diligentius saepiusque ista loquemur inter nos agemusque communiter. Sed ad bona praeterita redeamus. Ne in odium veniam, si amicum destitero tueri. Audeo dicere, inquit.
Quod autem satis est, eo quicquid accessit, nimium est;
Et ille ridens: Video, inquit, quid agas; Quamquam te quidem video minime esse deterritum. Sed quoniam et advesperascit et mihi ad villam revertendum est, nunc quidem hactenus; Sequitur disserendi ratio cognitioque naturae; Ut alios omittam, hunc appello, quem ille unum secutus est. Verba tu fingas et ea dicas, quae non sentias?
Quicquid porro animo cernimus, id omne oritur a sensibus; Qui-vere falsone, quaerere mittimus-dicitur oculis se privasse; Graecum enim hunc versum nostis omnes-: Suavis laborum est praeteritorum memoria. Nam quid possumus facere melius? Quod iam a me expectare noli. Nihil minus, contraque illa hereditate dives ob eamque rem laetus.
Beatus autem esse in maximarum rerum timore nemo potest. A primo, ut opinor, animantium ortu petitur origo summi boni. Nec vero alia sunt quaerenda contra Carneadeam illam sententiam. Qui potest igitur habitare in beata vita summi mali metus?
Non igitur potestis voluptate omnia dirigentes aut tueri aut retinere virtutem. Quamquam ab iis philosophiam et omnes ingenuas disciplinas habemus; Ita multa dicunt, quae vix intellegam. An hoc usque quaque, aliter in vita? Maximus dolor, inquit, brevis est. Nunc dicam de voluptate, nihil scilicet novi, ea tamen, quae te ipsum probaturum esse confidam. Sed quanta sit alias, nunc tantum possitne esse tanta. Innumerabilia dici possunt in hanc sententiam, sed non necesse est.
At negat Epicurus-hoc enim vestrum lumen estquemquam, qui honeste non vivat, iucunde posse vivere. Quod eo liquidius faciet, si perspexerit rerum inter eas verborumne sit controversia.
Bonum incolumis acies: misera caecitas. Isto modo ne improbos quidem, si essent boni viri. Nam illud vehementer repugnat, eundem beatum esse et multis malis oppressum.
Quorum sine causa fieri nihil putandum est. Cupit enim dícere nihil posse ad beatam vitam deesse sapienti. In his igitur partibus duabus nihil erat, quod Zeno commutare gestiret. Contineo me ab exemplis. Non igitur de improbo, sed de callido improbo quaerimus, qualis Q. Suam denique cuique naturam esse ad vivendum ducem. Videsne ut, quibus summa est in voluptate, perspicuum sit quid iis faciendum sit aut non faciendum?
Egone quaeris, inquit, quid sentiam? Itaque eos id agere, ut a se dolores, morbos, debilitates repellant. Si id dicis, vicimus. Erat enim res aperta. Eodem modo is enim tibi nemo dabit, quod, expetendum sit, id esse laudabile. Nulla profecto est, quin suam vim retineat a primo ad extremum. Utilitatis causa amicitia est quaesita. Explanetur igitur.
Venit ad extremum; Multa sunt dicta ab antiquis de contemnendis ac despiciendis rebus humanis; Beatus sibi videtur esse moriens. Atqui perspicuum est hominem e corpore animoque constare, cum primae sint animi partes, secundae corporis. Ea possunt paria non esse. In eo enim positum est id, quod dicimus esse expetendum. Si enim ita est, vide ne facinus facias, cum mori suadeas. Qua tu etiam inprudens utebare non numquam.
