Duo Reges: constructio interrete.
Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Quae cum praeponunt, ut sit aliqua rerum selectio, naturam videntur sequi; Quid enim ab antiquis ex eo genere, quod ad disserendum valet, praetermissum est? Non igitur de improbo, sed de callido improbo quaerimus, qualis Q. Ita enim vivunt quidam, ut eorum vita refellatur oratio. Quod autem ratione actum est, id officium appellamus. Egone non intellego, quid sit don Graece, Latine voluptas? Eorum enim omnium multa praetermittentium, dum eligant aliquid, quod sequantur, quasi curta sententia;
Hic ego: Pomponius quidem, inquam, noster iocari videtur, et fortasse suo iure. Semper enim ex eo, quod maximas partes continet latissimeque funditur, tota res appellatur. Post enim Chrysippum eum non sane est disputatum. Ex quo, id quod omnes expetunt, beate vivendi ratio inveniri et comparari potest. Sequitur disserendi ratio cognitioque naturae; Quae similitudo in genere etiam humano apparet. Itaque his sapiens semper vacabit. Huic mori optimum esse propter desperationem sapientiae, illi propter spem vivere.
Quod dicit Epicurus etiam de voluptate, quae minime sint voluptates, eas obscurari saepe et obrui. Itaque primos congressus copulationesque et consuetudinum instituendarum voluntates fieri propter voluptatem; Mihi enim satis est, ipsis non satis. Si alia sentit, inquam, alia loquitur, numquam intellegam quid sentiat; At modo dixeras nihil in istis rebus esse, quod interesset. Portenta haec esse dicit, neque ea ratione ullo modo posse vivi; Sed quid attinet de rebus tam apertis plura requirere? Iis igitur est difficilius satis facere, qui se Latina scripta dicunt contemnere. Scaevola tribunus plebis ferret ad plebem vellentne de ea re quaeri.
Quid igitur dubitamus in tota eius natura quaerere quid sit effectum?
Atqui reperies, inquit, in hoc quidem pertinacem; Nunc haec primum fortasse audientis servire debemus. Non igitur de improbo, sed de callido improbo quaerimus, qualis Q. Qui ita affectus, beatum esse numquam probabis; Huius, Lyco, oratione locuples, rebus ipsis ielunior. Cur fortior sit, si illud, quod tute concedis, asperum et vix ferendum putabit?
Videsne, ut haec concinant?
De illis, cum volemus. Verba tu fingas et ea dicas, quae non sentias? Certe, nisi voluptatem tanti aestimaretis. Huic mori optimum esse propter desperationem sapientiae, illi propter spem vivere. Bork An quod ita callida est, ut optime possit architectari voluptates?
Contemnit enim disserendi elegantiam, confuse loquitur. Potius inflammat, ut coercendi magis quam dedocendi esse videantur. Bork Quis est tam dissimile homini.
Immo videri fortasse. Quae quo sunt excelsiores, eo dant clariora indicia naturae. Fortitudinis quaedam praecepta sunt ac paene leges, quae effeminari virum vetant in dolore. Deprehensus omnem poenam contemnet. Sed tamen omne, quod de re bona dilucide dicitur, mihi praeclare dici videtur. Sin eam, quam Hieronymus, ne fecisset idem, ut voluptatem illam Aristippi in prima commendatione poneret.
Hic Speusippus, hic Xenocrates, hic eius auditor Polemo, cuius illa ipsa sessio fuit, quam videmus. Quibus ego vehementer assentior. Ut pulsi recurrant? Invidiosum nomen est, infame, suspectum. Quod eo liquidius faciet, si perspexerit rerum inter eas verborumne sit controversia. Sed fortuna fortis; Quia nec honesto quic quam honestius nec turpi turpius. Itaque his sapiens semper vacabit. Prodest, inquit, mihi eo esse animo. Is es profecto tu. Octavio fuit, cum illam severitatem in eo filio adhibuit, quem in adoptionem D.
Cur, nisi quod turpis oratio est?
Etsi ea quidem, quae adhuc dixisti, quamvis ad aetatem recte isto modo dicerentur. Et si turpitudinem fugimus in statu et motu corporis, quid est cur pulchritudinem non sequamur? Quis istum dolorem timet? Quae fere omnia appellantur uno ingenii nomine, easque virtutes qui habent, ingeniosi vocantur. Qui ita affectus, beatum esse numquam probabis; Collatio igitur ista te nihil iuvat.
Tenesne igitur, inquam, Hieronymus Rhodius quid dicat esse summum bonum, quo putet omnia referri oportere?
Quod ea non occurrentia fingunt, vincunt Aristonem; Non potes, nisi retexueris illa. Quos quidem tibi studiose et diligenter tractandos magnopere censeo. Beatus sibi videtur esse moriens. Atque ab isto capite fluere necesse est omnem rationem bonorum et malorum. Sed ad bona praeterita redeamus. Neque solum ea communia, verum etiam paria esse dixerunt. Ergo adhuc, quantum equidem intellego, causa non videtur fuisse mutandi nominis. Esse enim, nisi eris, non potes.
