Eiuro, inquit adridens, iniquum, hac quidem de re;

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Legimus tamen Diogenem, Antipatrum, Mnesarchum, Panaetium, multos alios in primisque familiarem nostrum Posidonium. Graecum enim hunc versum nostis omnes-: Suavis laborum est praeteritorum memoria. Quod iam a me expectare noli. At ego quem huic anteponam non audeo dicere; Potius ergo illa dicantur: turpe esse, viri non esse debilitari dolore, frangi, succumbere. Recte, inquit, intellegis.

Consequentia exquirere, quoad sit id, quod volumus, effectum.

Quid autem habent admirationis, cum prope accesseris? Vide, ne etiam menses! nisi forte eum dicis, qui, simul atque arripuit, interficit. Ut placet, inquit, etsi enim illud erat aptius, aequum cuique concedere. Non enim iam stirpis bonum quaeret, sed animalis. Non modo carum sibi quemque, verum etiam vehementer carum esse? Restatis igitur vos;

Uterque enim summo bono fruitur, id est voluptate. Et quod est munus, quod opus sapientiae? Tollitur beneficium, tollitur gratia, quae sunt vincla concordiae. Quo studio cum satiari non possint, omnium ceterarum rerum obliti níhil abiectum, nihil humile cogitant; Est, ut dicis, inquit; Quicquid porro animo cernimus, id omne oritur a sensibus;

Iubet igitur nos Pythius Apollo noscere nosmet ipsos. Eam stabilem appellas. Non est ista, inquam, Piso, magna dissensio. Quid turpius quam sapientis vitam ex insipientium sermone pendere? Omnia contraria, quos etiam insanos esse vultis. Ad quorum et cognitionem et usum iam corroborati natura ipsa praeeunte deducimur. Compensabatur, inquit, cum summis doloribus laetitia. Huius ego nunc auctoritatem sequens idem faciam. Non laboro, inquit, de nomine. Eaedem enim utilitates poterunt eas labefactare atque pervertere.

Nos paucis ad haec additis finem faciamus aliquando;

Duarum enim vitarum nobis erunt instituta capienda. Duo Reges: constructio interrete. Non enim, si malum est dolor, carere eo malo satis est ad bene vivendum. Virtutis, magnitudinis animi, patientiae, fortitudinis fomentis dolor mitigari solet. Dici enim nihil potest verius.

Quis non odit sordidos, vanos, leves, futtiles?

At ille pellit, qui permulcet sensum voluptate. Unum nescio, quo modo possit, si luxuriosus sit, finitas cupiditates habere. Qui autem de summo bono dissentit de tota philosophiae ratione dissentit. Quae sequuntur igitur? Ita cum ea volunt retinere, quae superiori sententiae conveniunt, in Aristonem incidunt; Quis contra in illa aetate pudorem, constantiam, etiamsi sua nihil intersit, non tamen diligat? Eiuro, inquit adridens, iniquum, hac quidem de re; Egone non intellego, quid sit don Graece, Latine voluptas?

Uterque enim summo bono fruitur, id est voluptate. Sed quanta sit alias, nunc tantum possitne esse tanta. Ut in voluptate sit, qui epuletur, in dolore, qui torqueatur. Etenim si delectamur, cum scribimus, quis est tam invidus, qui ab eo nos abducat? Vidit Homerus probari fabulam non posse, si cantiunculis tantus irretitus vir teneretur; Quid de Platone aut de Democrito loquar? Nescio quo modo praetervolavit oratio.

Nam, ut sint illa vendibiliora, haec uberiora certe sunt.

Utrum igitur tibi litteram videor an totas paginas commovere? Quare hoc videndum est, possitne nobis hoc ratio philosophorum dare. Primum divisit ineleganter; Bork Itaque sensibus rationem adiunxit et ratione effecta sensus non reliquit. Quae cum magnifice primo dici viderentur, considerata minus probabantur.

At, illa, ut vobis placet, partem quandam tuetur, reliquam deserit. Sed quia studebat laudi et dignitati, multum in virtute processerat. Quam ob rem tandem, inquit, non satisfacit? Incommoda autem et commoda-ita enim estmata et dustmata appello-communia esse voluerunt, paria noluerunt. Cur fortior sit, si illud, quod tute concedis, asperum et vix ferendum putabit? Non autem hoc: igitur ne illud quidem. At hoc in eo M.

Quis, quaeso, illum negat et bonum virum et comem et humanum fuisse? Quis non odit sordidos, vanos, leves, futtiles? Et harum quidem rerum facilis est et expedita distinctio. Primum quid tu dicis breve? Et harum quidem rerum facilis est et expedita distinctio. Quo studio Aristophanem putamus aetatem in litteris duxisse? Quamquam haec quidem praeposita recte et reiecta dicere licebit.